Za punkt zwrotny przyjmuje się rok 1946 i zastosowanie do obliteracji żył siarczanu sodowego tetradecylu — środka stosowanego do chwili obecnej. Dopiero ten preparat pozwolił na zmniejszenie dolegliwości i liczby powikłań podczas skleroterapia. Ponadto wykazywał dużo większą skuteczność niż preparaty stosowane do tej pory. Nic więc dziwnego, że po jego wprowadzeniu skleroterapia zaczęła zyskiwać sobie coraz więcej zwolenników. O dalszym postępie zdecydowało spostrzeżenie Orbacha (w 1950 roku), że siarczan sodowy tetradecylu jest detergentem i daje się spienić. Tym samym można było przekształcić go z formy płynnej w postać piany. Praktyczne zastosowanie tego faktu stało się możliwe dopiero po 45 latach, kiedy Cabrera i Monfreux w 1995 roku zauważyli, że spienienia można dokonać za pomocą przepompowywania sklerozantu w mieszaninie z powietrzem, z jednej strzykawki do drugiej. Ta prosta technika pozwalała na wytworzenie piany w warunkach ambulatoryjnych, tuż przed podaniem go do żyły. Kolejne spostrzeżenia mówiące o uzyskiwaniu lepszych wyników przy niewielkich objawach ubocznych poszerzyły grono zwolenników skleroterapii i zaczęto postrzegać ją jako konkurencyjną w stosunku do leczenia operacyjnego. Dalszy postęp w wykorzystaniu tej metody leczenia pojawił się wraz z rozwojem obrazowania żył metodą ultrasonografii. Pozwoliła ona nie tylko na lepsze badanie pacjentów, ale również opracowanie nowej techniki — skleroterapii pod kontrolą USG.